Actieteam
Samen Falen
Het uitgangspunt voor zowel actieteam als Fuck Up Parade is dat je het meest leert van wat niet werkt. Dat weten we, dat dragen we als ontwerpers te pas en te onpas uit. We vinden dat onze opdrachtgevers ‘zo risicomijdend zijn’, en doen daar soms zelfs wat schamper over. En toch…
Leren van fouten is ook een blik in de spiegel – en willen we dat wel?
Toch vertellen we elkaar als het erop aankomt liever het gladde, gepolijste verhaal van succes en eindresultaat. Laten we niet graag het achterste van onze tong zien. Of beter: laten we niet graag achter de schermen van onze succesverhalen kijken. Is dat misschien omdat dat ons ook dwingt om in de spiegel te kijken? Omdat we gewoon liever niet toegeven dat we gefaald hebben? Daarmee onthouden we onszelf én anderen een kans om te leren. Immers, de ‘fouten’ of vergissingen in en rond een ontwerp- en zeker een implementatieproces zijn eigenlijk de meest leerzame momenten. Waarom lukt het niet om dat ene idee goed te laten landen in de organisatie? Wat waren de achteraf ongewenste consequenties van overtuigd gemaakte keuzes? Welke oplossingen voor welk probleem hadden een onbedoeld maar negatief bijefect? Et cetera, et cetera.
Actieteam en Fuck Up Parade: verdieping en ludieke bewijslast
Het beoogde Actieteam Faalvermogen en de Fuck Up Parade gaan hand in hand. Het samenspel tussen beide biedt ontwerpers én opdrachtgevers – want zij hebben meer dan in elk ander SDS-initiatief een belangrijke plek en rol – een blik in de spiegel en een kans om te leren.
In eerste aanzet doet het actieteam onderzoek naar de drempels en barrières die opdrachtgevers ervan weerhouden om ruimte te geven voor experiment en mislukking. Waar zijn ze bang voor? Welke onderliggende drijfveren, motivatie of behoeften zorgen voor dat risicomijdende gedrag? Deels zullen we dit ophalen in Actieteambijeenkomsten, deels zullen we voortbouwen op bestaande inzichten en literatuur, deels zullen we breder kwalitatief onderzoek opzetten. De resultaten uit dit onderzoek delen we tijdens SDS-activiteiten c.q. via de SDS-kanalen.
Vervolgens ontwikkelt het Actieteam in gerichte ontwerpsessies op basis van die resultaten tools en hulpmiddelen (zoals de Vraagstukvormer of het Draagvlakcanvas uit eerdere actieteams). Die hulpmiddelen moeten handvatten geven om argumenten te counteren en zorgen adresseren en doen verminderen. Zónder in de valkuil te stappen om tóch op voorhand alles weer dicht te timmeren.
Vervolgens ontwikkelt het Actieteam in gerichte ontwerpsessies op basis van die resultaten tools en hulpmiddelen (zoals de Vraagstukvormer of het Draagvlakcanvas uit eerdere actieteams). Die hulpmiddelen moeten handvatten geven om argumenten te counteren en zorgen adresseren en doen verminderen. Zónder in de valkuil te stappen om tóch op voorhand alles weer dicht te timmeren.
Fuck Up Parade: een (terugkerend) moment van inspiratie, waarop de waarde van falen bewezen wordt
De Fuck Up Parade wordt dan een zinderend en ludiek moment van inspiratie. Doordat zoveel mogelijk deelnemers (in een veilige omgeving) voor de verandering eens wél het achterste van hun tong laten zien en waardevolle lessen delen, leren alle aanwezigen op hun beurt weer van die lessen. De sessie bestaat uit de volgende onderdelen:
Een inspirerende presentatie over de kracht van falen, bijvoorbeeld van een wetenschapper of een kunstenaar. Eventueel kan het Actieteam hier ook nog iets presenteren.
Een parade van ‘best worst practices’. Over de vorm daarvoor moeten we nog nadenken, maar hier een voorzet: we verdelen alle deelnemers over enkele tafels, waarna iedereen zijn ‘goede slechte voorbeeld’ pitcht aan diens tafel (in 2 minuten uitleggen wat er mis ging en wat daar de les in is) en elke tafel vervolgens het beste slechte voorbeeld kiest. Die beste slechte voorbeelden presenteren vervolgens uitgebreider hun voorbeeld aan de hele zaal. Eventueel wordt er door te stemmen nog een winnaar van de Social Design Showdown Fuck Up Award uitgereikt voor het állerbeste slechte voorbeeld.
Uiteraard kan iedereen daarna gezamenlijk zijn verdriet verdrinken tijdens de borrel. Het zou, afankelijk van de plannen van de SDS en het succes (of falen ;-) van deze bijeenkomst heel leuk zijn om het een (jaarlijks) terugkerend moment van inspiratie te laten zijn, waarin de waarde van falen telkens bewezen wordt. Zo bouwen we gestaag aan het ‘faalvermogen’ van deelnemers, en kunnen ontwerpers én opdrachtgevers steeds meer vertrouwen krijgen in de kracht van falen.